(10) "Hiiiiç kusura bakmasınlar" (Elleri omuz hizasında kaldırarak)

İyi anıları insan zaten hatırlıyor, kötüleri de unutmamaya çalışıyorum, onlar da mevcudiyetimin temeli bir nevi.

Valla nostaljik teyzelikle itham edilmek pahasına yazacağım (yazının başlığı tam buraya referans veriyor), şu kolektif anımızı asla unutmak istemiyorum:

Gezi Yazı: Başkaldırının 140 Vuruşu from hahtv on Vimeo.

Tabii 2013 yazında, neticeyi kestirememekten kaynaklı herhalde, hoş bir naiflik de varmış. 7 Haziran'da mesela, seçim sonuçları belli olmaya başladığında salondan halay halinde fırlayıp terası dönmüştük birkaç tur, komşularımız telefonlarını tutup eşlerine dostlarına dinletmişti neşemizi. Yarım saat kadar sürdü bu sevinç, sonra koltuklara çöküp bu seçim sonucunu burnumuzdan fitil fitil getirirler mi diye tırnaklarımızı yedik.

Hem nasıl fitil fitil getirmek ama gene de o yarım saatlik "Ulan? Resmen biraz kazanır gibi olduk şu anda!" duygusunu da unutmak istemiyorum. Naapıcaz ben de bilmiyorum ama her sabah iyi kötü biraz umutla uyanıp yeniden başlamakta, "Ay bir adım daha atamayacağım" diyeni yerden kaldırmakta, ağlayana omuz olmakta filan, bilemediniz hiç unutmamakta bir mahsur yoktur gibime geliyor. Gidecek başka yerimiz yok çünkü.

Üstelik hala çok haklıyız.