Evde Eski Günler 16

Hayyt son dakikada yetiştim! Temizlik yaptım bir miktar, kuru fasulye pişiriyorum filan, bunlar bütün günü yedi.

Arayı açmayayım, bana birini hatırlatan şarkı paylaşacağım. Ama önce kendime sormak istiyorum, kimi hatırlamak istiyorum bu saçma çarşamba günü? Çünkü çok şarkı var, çok insan ve çok zaman var.

Bir on dakika kadar camdan dışarı baktıktan sonra bana Cemil'i hatırlatan şu şarkıyı bırakıveriyorum:



Cemil kahverengi gözlü bir kız değildi, ben de değilim. Neden bilmiyorum beni görünce bunu çalardı. Alsancak'ta, sanırım esasında sağlık çalışanlarının takıldığı bir barda bara bakardı, Acil'di barın adı. Cemil sadece barmen değildi, bir insan ne kadar çok şey olabilirse o kadar çok şeydi. Herkesle ahbap, herkesin tanıdığı, herkesin tanıdığına çok sevindiği, son derece nevi şahsına münhasır, uzun boylu ve bisikletli ve çok sakallı ama kel bir Cemil'di.

Bazı insanlara doğru çekilirsiniz, bazı insanlarla ne zaman arkadaş olduğunuzu hatırlamazsınız, bazı insanlar etrafına yaşama sevinci yayar. Öyle biriydi. Yıl sanırım 2000'di, gene Alsancak'ın barlarından Punta'da, biz "Yeter artık bu gecelik" diye çıkıp eve döndükten sonra sahnede bir şarkı söylüyormuş. Hiç İngilizce bilmeden insanı ağlatacak gibi caz söyleyen biriydi bir yandan da Cemil. Kalp krizi geçirmiş oracıkta. Yanında gitar çalanların bir kısmı doktordu, olmamış işte. Bazen olmuyor.

Yokluğunu hep hissettim, sonra İzmir'den ayrılınca daha da tuhaf bir hal aldı yokluğu. Kaybettiğim kim varsa sanki İzmir'e dönünce aynı yerde bulacakmışım gibi herkesi. Bulamıyorsun, şehir de değişiyor, zaman da, bizim zamanımız geçti gitti. Hep sevgiyle hatırlıyorum Cemilciğimi, çok nadir insanlardan biriydi.

Neyse, evet. Öfkeli olmak hakkında bir şarkı. Barbar kocamın cevabı şu aşağıdaki, çok kıskandım benim aklıma gelmediği için:



Ben de kuşağımı temsilen şunu bırakayım:



Öberek gideyim.