Kitaplı Mim 1

Leylak Dalı han'fendiciğim kitaplı mim arz etti geçen gün, icabet edeceğimi ifade etmiştim. İcabet ediyorum şimdi. Zaten başka ne yazacağımı bilemiyorum. Bir yandan da kitap ve kitaplık temalı mim ne iyi fikir, aylardır evin içinde dolanıp duruyorum, en çok ellediğim iki şeyden biri kitaplık. Diğeri buzdolabı.

11 madde var şalanjda, teker teker yaparsam ne güzel yaymış olurum, belki buralar canlanır biraz diyerek ilk maddeye geçiveriyorum, "Kitaplığınızın temelleri ne zaman atıldı, ilk kitaplığınız devam mı yoksa yıllar içerisinde yeni kitaplıklar mı oluşturdunuz?"

Kitaplık evin en dar yerinde kurulu vaziyette, karşısına geçip şöyle geniş geniş fotoğrafını çekemiyorum. Sırtımı karşısındaki duvara yaslasam bile anca şu oluyor:

Çünkü iki duvar arası bir metre filan. Evin girişindeki koridor burası. 

Sizler için sağa ve sola giderek denemeye devam ettim:

Kitaplığın yapışık olduğu duvar, eskiden duvar değildi, terasa açılan bir kapı ve bir miktar pencereydi. Barbar kocam "BİZE DUVAR LAZIM. NEREYE KİTAPLIK DAYAYACAĞIZ?!" diye havale geçirip dört sene önceki tadilat sırasında kapıyı ve pencereyi yok edip duvar ördürdü. Sonra da İkea'dan bu kitaplığı alıp yeni duvarımıza yapıştırdık.

Biri kitaplığın camlarını silse ne hoş olur. Kim o biri bilmiyorum. Çoğu toz ama bir kısmı da köpenk tükmüğü. Çünkü burası eve gelenleri karşıladıkları koridor. İki ayı köpek arka ayakları üzerine kalkıp sevinç nidaları içinde tepişiyor bu daracık alanda. 

Bu kitaplığı aslında o kadar sık kullanmıyoruz, içindekilerin çoğu okunmuş kitaplar. Okunmayı bekleyen kitaplar yatak odasındaki ufak bir kitaplıkta ve evin çeşitli yerlerinde kuleler halinde birikiyor. Zaten o kadar da çok kitap birikmiyor evde, annemlere yolluyorum okuduklarımızın çoğunu. Bir de son yıllarda e-kitap da okumaya başladım ben.

Neyse yani, bu haliyle bu kitaplığın temelleri dört sene önce atıldı. Ben 21 yaşımda evden ayrılıp Ankara'ya gelene kadar annemle babamın kitaplıklarını kullandım, odamda da ufak bir kitaplık vardı. 

Ankara'ya geldikten sonra 10 sene içinde 6 ev değiştirdim, güzel kitaplık kuracak fırsat olmadı. Hayat böyle iki şehir arasında bölününce kitaplarımın bir kısmı İzmir'de kaldı, Ankara'ya "Yüksek lisans yapacağım ben!" gibi çapı dar bir vizyonla ve tek bir bavulla gelmiştim. 19 sene oldu, geri dönemediğim gibi buradan başka bir yere de gitmedim. 

Evet işte, evin karanlıklar vadisi olarak tarif ettiğimiz yerinde bu kitaplık var. Bir de Urla'da anamların evde bir kitaplığım var. Buradan yolladığım, sahafa vermemelerini tembihlediğim, ne yapacaklarını bilemedikleri kitapları o kitaplığa diziyorlar. Önünden geçerken de kesin gözlerini deviriyorlar. Annemin bana yıllaaaar önce "Egzistansiyalist bok!" diye bağırmışlığı var bir kavga esnasında, ne üzerine demişti hatırlamıyorum. Gizlice gidip egzistansiyalist ne demek diye bakmak zorunda kalmıştım, ergenlik çok zor bir şey. Entellik de zor.

Gideyim biraz daha kahve yapayım. Gene annemlere kitap kargosu yollayacağım, her gün aynı saatte arayıp "Yolladın mı?" diye soruyorlar, menfi cevap alınca da "Olsun zaten acelesi yok" deyip kapatıyorlar. Yollayayım artık bugün ki başka şeyler bulup taciz edebilsinler beni, bunlar hep zihin cimnastiği oluyor anama ve babama.

Öberek gittim.