2020'de Kitap, 2020'de Müzik

Ayh bu ayın da yarısı geçmiş bile, 2020 bitiyor resmen. Senenin bu son günlerinde, Türkçe yazan bunca insan içinden bir kenara ayırıp bağrıma bastığım herifin bir seri kadın tacizcisi, bir predator olduğunu öğrendim. Öğrenmeden 3 gün önce bir kitabına başlamıştım, öğrendikten sonra arasından ayracımı çıkarıp kitaplığın derinliklerine tıktım kitabı. Her yerde fotoğrafları karşıma çıkıyor, yüzüne bakmayı içim almıyor, yazdıklarını okuyabileceğimi hiç sanmıyorum. Bundan sonra da sayemde bir kuruş para kazansın istemem. 

Kadınların yaşadıklarının dehşetini sindirmek mümkün değilken üzerine bir de edebiyat çevrelerinde gayet de bilinen bir durummuş diye okuyup duruyorum. Edebiyat çevreleri ne kadar ayı-erkek çevreler. Bir kadın daha fazla dayanamayıp herkesin önünde çığlık atana kadar o ayı-erkek ve dahi yer yer kadın çevreler kafalarını diğer yana mı çeviriyor?

Ya da biz ne yapıyoruz? Mesela bandrol sahteciliği yapıp kendi yazarlarını dolandırdığı ortaya çıkan yayınevinin kitaplarını hâlâ satın alıyor muyuz? Yine aynı yayınevinde taciz iddiaları da vardı, onlar ne oldu? 

Bu ahval ve şerait içinde polisiye okuyorum, mümkün olan en az sayıda insanla konuşuyorum. Daha az kalori alıp daha çok su içmeye çalışıyorum. Ev üzerime üzerime geliyor mu? Bazen geliyor. Bazen de gelmiyor, yani elimden bu kadar geliyor.

2020'yi caz dinleyerek geçirmişim, yıl sonu listesini görünce şaşırmadım. Beni depresyona sürüklemiyor caz, başka şeyleri hatırlatmıyor, insan sıfatından çıkmadan efendi gibi müzik dinleyebilmemi sağlıyor, bir yandan başka şeylerle meşgul olabilmeme müsade ediyor. Liste şu, Instagram'da paylaşmıştım:

Babama dönüşmüşüm hakikaten, babam aşırı sofistike bir caz dinleyicisi olduğundan değil, aynen benim gibi ennnnn meşhur kim varsa onları dinlediğinden. Annem nefret eder cazın her türünden. En çok dinlediğim 5 sanatçı içinde bir Miles Davis eksik, o da 6 numaradır eminim.

Goodreads'de kendimle girdiğim "50 kitap okurum bu sene" iddiasını kazanıp üzerine an itibariyle 13 kitap daha eklemişim. Çoğu polisiye, üçte biri filan normal roman, az çizgi roman okumuşum. Bizim Büyük Challenge'ımız bana bu sene ne bir tat verdi ne de heyecan, gene de challenge maddelerine denk düşürdükçe işaretledim. Geriye sadece "2000-2010 yılları arasında yazılmış Türkçe bir kitap" maddesi kaldı. Bu madde için işte yukarıda bahsettiğim tacizci mahluğun kitabını okumaya başlamıştım. Bu saatten sonra bu maddeye denk gelecek bir kitabı ne aramak istiyorum ne bulmak ne de okumak. Feci şekilde sıkıldım şalanj yapmaktan da Türkçe edebiyattan da. Sosyal medyadan üzerime kitap yağmasından da bunaldım, bir şeyleri kaçırıyormuşum gibi geliyor görünce, sürekli kitap sipariş ediyorum. Sipariş ettiğim hızla okumuyorum, aslında bu yeni çıkan kitaplarla o kadar da ilgilenmiyorum. Kitap okumak çok kişisel bir şey, en yakın arkadaşımla fikir ayrılığına düştüğümüz oluyor, neden hiç tanımadığım insanların övdüğü kitapları almaya çalışıyorum ben?

Perşembeymiş ayol bugün, uyandığımdan beri cuma sanıyordum. Ayh neyse, bir önemi var mı? Valla yok, neden olsun. Son günlerde yaptığım en faydalı şey camları silmek oldu sanırım. Temiz camlar moralimi düzeltiyor. 

Söyleyecek bir şeyim yok, gideyim bari. Naapıyorsunuz, iyi misiniz?